januari 2009

Archive for januari 2009

The Inauguration of President Obama. History.

Het plan was simpel. Naar Washington DC gaan om op 20 januari Barack Obama de eed te zien afleggen als 44ste president van de Verenigde Staten (zoals je weet: niet “a” maar “the” United States of America). ” Strak plan”, hoor ik je vol jaloezie denken. De praktijk bleek evenwel wat meer voeten in de aarde te hebben. Hoe geraken we daar? Lap, geen auto. Te laat voor een té duur vliegtuigticket. Hoezee. Goedkope benzine. Hopla, een auto huren voor amper 170 dollar. Kut, het is lijk wel 16u rijden naar Washington. Geen probleem, we zijn met twee chauffeurs. Woehoe, dikke fun! Jaja, dikke fun…maar waar gaan we slapen?! Shit, alle hotels volboekt. Wat? Gaan de russen (en een verwaaide Oekraïener) ook naar DC en hebben ze logement?! Cool, wulle mee! Iedereen akkoord en hopla. Veel woorden moeten daar niet meer aan vuilgemaakt worden. Let’s meet history!

The Washington Memorial.

Toen we evenwel in DC aankwamen, leek het wel alsof we de Koude Oorlog herbeleefden. De russen bleken plots niet meer zo tuk op hun Westerse vrienden. Meer zelfs, ze deden er alles aan opdat Piet en ikzelf, toch twee gerespecteerde Belgische burgers in de goegemeente van Troy en de weiden daarrond, niet op hetzelfde adres als hen “te slape” zouden worden gelegd. Na een nacht in een groezelig hotel besloten we het evenwel nog eens te proberen bij de vriendelijke host. We kregen als volgt lik op stuk: “The guys are already downtown, my wife left and I’m about to leave…so, actually, I don’t know what you guys are doing here.” De deur vloog dicht. De aggresieve toon overstemde het geluid van de snelweg op de achtergrond. Waauw. Zelden was iemand zo duidelijk geweest! Het zag ernaar uit dat we ons plan B moesten uithalen: improvisatie!

Improvisatie heeft ook zijn hilarische kanten.

We besloten inderdaad op de Economy Parking van de Ronald Reagan Airport te overnachten. In de auto wel te verstaan, daar de hotelkamers gemakkelijk 250 dollar per nacht aangeboden werden. Uiteraard niet teveel voor onze lege studentenbeurs. Het is het principe! En hoewel het geen sinecure was (je slaapt tenslotte in een metalen kooi bij een buitentemperartuur van – 13 °C of meer), bleek het verdraaid handig én goedkoop want: een shuttle die ons dagelijks van onze auto naar de metro voerde, de metro voerde ons tot in het hartje van Washington en ’s avonds werd dit alles gewoon herhaald, maar dan in omgekeerde volgorde. 36 dollar voor drie dagen. Vermoedelijk het goedkoopste hotel van deze Inauguration. Dat russen hier evenwel meer voor zouden geschikt zijn, dat hoef ik jullie niet te vertellen maar hey, ‘change’ heeft zo ook zijn gevolgen voor de kapitaalkrachtige westerlingen.

Voor de ervaring

Na (en tijdens) de ervaring

Washington DC was ons eerder deze maand niet zo héél goed bevallen. Kwestie dat een mens wat meer verlangt, meneer. Toegegeven, the National Mall, met al z’n musea en imposante monumenten is een bezoekje meer dan waard maar buiten dat heeft de stad ook niet zo heel veel meer te bieden. Voor ons was de sfeer dan ook het belangrijkste! En ja hoor, sfeer hebben we ervaren! De Obama-manie was niet te overzien en we gingen er lustig in mee! Als een kleuter! Ook de Bush-haat was present en wij? We vonden het geweldig! En ja, uiteraard, ook de religieuze dudes moesten hun stem verheffen onder het motto: “Folks, If you wanna have change…believe in Jezus instead of Obama”.

Maar uiteraard, geen sfeer zonder volk. Véél volk. Zoveel zelfs dat er niet voor iedereen plaats genoeg zou zijn op de Mall en langs het parcours van de Inaugural Parade die na de eedaflegging doorheen Pennsylvania Avenue zou trekken. Er moesten dus keuzes gemaakt worden. Ofwel gingen we naar de Inauguration gaan zien (en vermits we geen ticket hadden, moesten we dus halfweg de Mall staan alwaar je zelfs Michelle Obama haar gigantische glimlach niet kan zien glinsteren. Waauw, wat een moordgriet. Allé, hopelijk voor Barack niet letterlijk. Sorry CIA!) ofwel trachtten we binnen de afgesloten area te geraken om de parade te bewonderen. De leuze klonk; “Die Inauguration gaan we nog duizenden keren zien op TV, maar wie kan zeggen dat hij Obama op zo’n 6 meter zag voorbij rijden?!”. De keuze was gemaakt; we gingen voor de parade.

Om 3u ’s morgens liep de wekker in de hotelauto af. Om 4u zaten we op de allereerste (en al goedgevulde) metro richting the Mall. Om 5u waren we al aan het aaschuiven. Om 7u waren we aan de laatste security check (jaja, zo eentje als op de luchthaven. Maar man, amper 8 zo’n scanners voor 270 000 man! USA, baby!) en om 8u waren we zo blij als een kind om vast te stellen dat we bij de “happy few” waren die de parade zouden zien. Nu goed, onze plaats was uitgekozen. Nu was het enkel nog wachten totdat de parade om 14u30 zou vertrekken. Nog 6,5 uur wachten. Geen probleem. Ware het niet dat het 9 fahrenheit ( -13°C ) was buiten, er niets van eten en drinken voorhanden was voor de toeschouwers (ahja, want we zaten in één grote kooi opgesloten, weg van alle winkels), je op de koop toe niet te ver kon lopen of anders riskeerde je je plaats kwijt te spelen en je tenslotte al 3u in een drummende massa mensen gestaan had. Er werd afgezien, dames en heren! Echt afgezien! Om 15u30 (en met een uur vertraging dus) werd aangekondigd dat de 2,5 uur durende (!) parade zou vertrekken. De wanhoop zonk ons in de schoenen. Ons lijf scheurde, onze beenderen kraakten en ons bloed stroomde niet meer. Obama en Biden nog zien passeren…uiteraard! Maar die parade kan me écht wel gestolen worden! Om 16u was alle ellende wel vergeten toen we dit zagen passeren.

President Obama en zijn familie (en een paar kleerkasten rond de limo. Grappig!)

Een zeer vitaal ogende Vice-President Joe Biden en zijn vrouw Jill

Na dit hoogtepunt wilden we asap warmte voelen én iets eten. Dit was evenwel buiten de secret service gerekend. Zolang de parade bezig was, mocht niemand naar de andere kant van de gesloten area gaan. Enige probleem: net daar liggen alle restaurants en bars van Washington. Afzien, koude vreten en alsnog de parade volgen op groot scherm (maar dan gelukkig even gezeten op een bankje). De metro lag toen ook plat, dus naar ons “huis op vier wielen” terugkeren was ook geen optie. Wachten was de boodschap! Het was al 19 u toen we uiteindelijk de deur van een restaurant opendeden. We wilden maar één ding; eten, warm krijgen en slapen. Die Inauguration Balls konden ons gestolen worden. En eigenlijk vonden we het helemaal niet erg toen we alle opgedutte mensen onderweg door de vrieskou zagen passeren. Integendeel, het voelde aan als zoete weerwraak! Onze Inauguration was onvergetelijk en geslaagd in vele opzichten. De volgende ochtend om 7u vertrokken we terug richting Troy alwaar ik nu de gedachte van miljoenen mensen (als afsluiter voor het slapengaan) zal verwoorden. “Barack, laat die CHANGE nu maar komen!”

It was a long journey. Now, let the CHANGE begin!

Written by korneelwarlop

januari 22, 2009 at 5:17 pm

Geplaatst in USA

Kwarteeuweling

with one comment

Eerste dichtregel. Volledig. Zo ervaar ik het een beetje. Als een dichter die het gevoel heeft dat hij een stuk van zijn gedicht af heeft en nu eigenlijk niet goed weet of het wel zal passen in het geheel. Hij zal dat pas weten nadat hij alle regels op papier heeft. Een even spannend als onzeker gevoel. Vallen de stukjes in elkaar of niet? In het laatste geval is er gelukkig nog zoiets als “dichterlijke vrijheid” waardoor we als lezer de minder gelukkige passages nooit te zien krijgen. Het leven is evenwel geen gedicht (of toch niet voor middernacht) maar een onomkeerbaar proces. Zou dat niet hetgeen zijn dat ons bindt? Het besef dat elke individuele actie uniek is én, hoe onbenullig ze op zich ook lijkt, ertoe doet. Het is een kwetsbaar proces waar niemand aan ontsnapt en waar we elkaar als mensen (niet als rolpatronen) terug in ontmoeten.

Op je 25ste kom je dus als het ware voor het eerst aan een einde van een cyclus. Je geboorte, je jeugd, je pubertijd, de adolescentie en de studentenjaren zitten erop. Mooie periode maar helaas doet ze er nog weinig toe want ze vormt niet het referentiekader waar mensen je later op afrekenen. En toch. Laat nu net die periode -en ik ervaar dat nu eigenlijk meer dan ooit- het moment zijn waarop je tools en een kritische geest aangeleerd krijgt, kan proeven van buitenlandse (ik weiger het woord vreemd te gebruiken) ervaringen en waar het voor jezelf als mens min of meer duidelijk wordt welke richting je uit wil gaan in de toekomst en wat je vooral niet wil doen. Dus toch een cruciale periode waarbij het haast evident lijkt dat je ze hebt mogen beleven zoals jij het ervaren hebt. Niets is echter minder waar. Het is voor mij dan ook eens het ideale moment om mijn naasten van harte te bedanken voor de kansen die ze me gegeven hebben en zullen geven, voor de onvoorwaardelijke steun, voor de liefde waar we vaak met een goed glas bier of wijn op klonken, voor het delen van de goede en tragische momenten. Tijdens de afgelopen jaren heb ik gelukkig ook hopen mensen leren kennen waarvan velen vrienden en sommigen zelfs vrienden voor het leven geworden zijn. Het is een luxe, het is een gevoel van dankbaarheid waar geen woorden voor bestaan. Het is de essentie. Zonder jullie geen ik.

25 jaar, een nieuw jaar…dan mag het eens wat meer zijn, zo dacht ik. Als vorm van therapie heb ik -samen met de dankbare hulp van Paul en Lucas- eens werk gemaakt van een échte homepage: www.korneelwarlop.be. Misschien heb je het al opgemerkt, misschien niet. Het is als het ware een eenvoudig platform van waaruit ik mezelf kan delen met de wereld en met elkeen van jullie. En bovendien is het ook nog eens verdomd handig! (want geen stress meer om bestanden die verloren kunnen gaan). Je kan er mijn gastenboek tekenen, foto’s bekijken of doorklikken naar deze blog. Ik zou zo zeggen; check it out en laat zeker eens weten wat je ervan vond!

: De huisstijl van mijn nieuwe homepage http://www.korneelwarlop.be

Ook het volledige fotoverslag van onze reis naar Los Angeles, Las Vegas, Grand Canyon, San Francisco, Troy, Montgomery, New Orleans, Atlanta, New York en Washington DC staat al online. Deze kan je hier bekijken! Een kort reisverslag komt er binnenkort nog aan.

Written by korneelwarlop

januari 14, 2009 at 9:27 pm

Geplaatst in Uncategorized, USA

Washington DC

with one comment

The final destination of our trip was Washington DC… You can see the pics below. After the weekend I’ll be back with the normal posts on my blog! Now, we need rest first!