Het marathonplan volbracht

Op 18 juni was het zover! Dan liep ik samen met mijn spitsbroeder Nicolas Delie de Nacht van West-Vlaanderen in ons geboortestadje Torhout. Deze keuze was niet willekeurig. Gezien het onze eerste marathon was, raadden diverse ervaringsdeskundigen ons aan om in een vertrouwde omgeving te lopen. Dit bleek voor mij alvast een niet te onderschatten mentaal voordeel. Zo trainde ik in de maand voorafgaand aan de wedstrijddag nog drie keer op het parcours zodat ik goed kon inschatten wat de verraderlijke stukken in het parcours waren. Niet dat dit er eigenlijk nog veel toe doet nadat je zo’n 35 km in de kuiten hebt, maar soit!

Net voor ons vertrek naar de start. Die Belgische zweetbandjes zorgden voor nogal wat controverse. Geregeld kregen we verwijten naar ons hoofd van al te flamingante parcoursstaarders. Nooit geweten dat een zweetbandje zoveel teweeg kon brengen.

Doordat de Nacht van West-Vlaanderen niet zomaar een loopwedstrijd is maar eigenlijk eerder synoniem synoniem staat voor een (passief) sportief volksfeest is de ambiance tijdens de inspanning een welgekomen afleiding en tevens een gigantische motivator. Of het nu om bierdrinkende maten, om cheerende foxy ladies of om een stelletje vastgereden bermmongolen ging… de steun van eenieder en elkeen werd meer dan gewaardeerd! Bij deze hou ik er ook aan om iedereen van ver of van dicht te bedanken voor de steun!

Euforie vlak na de aankomst

Tijdens zo’n wedstrijd  verbruikt een mens meer dan hij zou denken. Men had mij verteld om de vijf kilometer water te drinken en druivensuiker te eten. Om de 10 kilometer moest ik dan nog eens extra sportdrank (met extra zout en suiker) naar binnen spelen. In totaal voorzag ik dus zes bussen van 75 cl water en 4 bussen van 75 cl gasloze cola met primaire additieven (lees: keukenzout en kristalsuiker). Maar zelfs dat bleek niet voldoende… nog eens twee bussen water moesten er aan geloven en uit gebrek aan voorraad werd er zelfs onderweg om water gebedeld in de Gouden Osse! Hilariteit. In ieder geval kon ik ook hier op de steun van enkele heel enthousiaste vrijwilligers rekenen waarbij ik vooral Rien Deleu en Dimitri Decock extra wil bedanken voor hun toewijding. Het is altijd fun om partners in crime te hebben. Zeker op een donkere landwegel ergens tussen Lichtervelde en Torhout.

Voor die foto doe je het!

Of het de moeite waard was? Natuurlijk! Het gevoel dat je krijgt als je  na 42 km de markt van Torhout nadert is onbeschrijfelijk. Scheurende kuiten, boksende milt maar ook euforie wanneer je de uitzinnige supporters aan ’t Keldertje ziet, de massa op de markt en dan… de eindmeet met de klok die de tijd aangeeft; 3u44min! Toen even later ook Nicolas binnen kwam was de voldoening immens. We did it! Na dat we bijna een jaar eerder tijdens het uitzweten van een Gentse Feesten katertje, plechtig aan elkaar beloofden dat we een andere weg zouden inslaan, brachten we onze missie tot een goed einde. De voldoening ligt dus niet alleen op het feit dat we fysiek in staat waren om deze inspanning te leveren maar ook, en vooral, dat we onze eigen engagementen nagekomen zijn en dat we, na al te veel studentenfeestjes, een  nieuwe vorm van plezier en voldoening ontdekten. JUI!  Op naar de volgende challenge! To be continued…