The Belgians are here!

Het vertrek uit Brussel was pijnlijk. Niet zozeer voor hetgeen ik achterliet maar wel gezien het uur. Insiders weten dat ik een slechte “opstaander” ben. Gevolg: een reishouding die het best met het woordje ‘loom’ omschreven kan worden. Soit, alle wilde verhalen over de securitymaatregelen in de USA blijken uit onze ervaringen nogal overdreven te zijn. Zo verbaasden we ons erover dat we zo vlot overal door konden. Dat had misschien wel te maken met de bikinispecial van Roxanne in de P-Magazine die ik als afleider gebruikte. Prompt vond iedereen me sympathiek. Vreemd, ik hoef tegenwoordig niet echt voor haar onder te doen qua borstomtrek. De vlucht zelf verliep goed al hadden we wel al een vertraging van 40 minuten opgelopen in Brussel. Gevolg: een gemiste aansluiting van Atlanta naar Montgomery. Blijkbaar is dat hier dagelijkse kost want zonder problemen werden we op de eerstvolgende vlucht gedropt. Aan de huidskleur van de medereizigers te zien was het toen ook al duidelijk welke richting we uitvlogen: the south man! Bij aankomst was het direct duidelijk wat ons te wachten staat. Zon, vééél zon. En hitte. Dag Jos, niet normaal wat een hitte! Zonder verpinken durf ik hier en nu te beweren dat het op 6 augustus toch wel lokaal zo’n 40 graden was. Na onze bagage goed te hebben ontvangen (waarvoor dank, Mr. Delta Airlines) werden we opgepikt door de Troy shuttle. Een ietwat uit de kluiten gewassen camionette waar we samen met nog twee Oekraïners als een stelletje randdebielen in overkwamen. Als eerste indruk kan dat wel tellen. En hup, weg imago!

 

Bij aankomst op Troy Campus viel ons direct de wijdsheid op. Alle gebouwen liggen mooi verspreid over een perfect onderhouden terrein. Qua infrastructuur is dit hier ongetwijfeld wereldtop. Maar ik vermoed dat dat overal in de USA wel zo zal zijn. Troy University beschikt over een eigen voetbalstadion mét bijhorende oefenvelden, basketdomes, atletiekpistes, open- en binnenzwembaden, fitnesscentra… Indrukwekkend om zien, dat wel, maar oh zo kitscherig. Nie normal. Dat Amerikanen grootheidswaanzin hebben blijkt écht in alles. Niet alleen in de gebouwen met hun schreeuwerige valse Griekse zuilen maar ook in hun taal. Alles is hier great, awesome, major, large, tall, historical… Van de bekers waaruit je de typische lemonades of de Starbucks koffie  drinkt tot de auto’s die bij ons zouden kunnen doorgaan als nieuwste speeltje van Regi. Gigantische monsters zijn het. Blinkende velgen, pick-ups, dikke negers achter het stuur en een zilveren plak met een glinsterende T van Troy in het midden. This must be the United States of America. For sure!

 

Bij onze aankomst in Pace Hall, het verblijf voor de International Students, waanden we ons evenwel in little China, of beter, little Asia. Van de 600 International Students zijn er zo’n 350 chinezen, een slurfvol Indiërs, himalayabergen Nepalezen en hier en daar een verdwaalde koreaan of japanner. “Bruges, it’s nice.” Als halve Gentenaar wil je daar natuurlijk niet mee geassocieerd worden. Al was het maar omdat Stijn Baert me anders weer als buitenlander zal aanschouwen. Laat het dus  duidelijk zijn: Niets kan hier tippen aan de échte gezellige romantiek van de Arteveldestad.

 

U zegt? Azië dus! Begrijp me niet verkeerd. Ik heb niets tegen de gele medemens, en al helemaal niets tegen hun heerlijke glimlach en hun verrukkelijke babi pang pang. Het probleem is echter dat ze met zó veel zijn dat ze voornamelijk met elkaar optrekken. Dat lijkt ergens normaal, alleen schrikken ze daardoor de andere International Students wat af. Nu goed, no hard feelings. Ik denk dat mijn bril hen dan weer de daver op het lijf jaagt. So, we’re even. Gelukkiglijk (ik wilde altijd eens een zin typen die begint met dit prachtig achtergesteld woord) lopen hier nog schitterende mensen rond zoals Paul, Wendy en Lukas uit Nederland, Erika from Sweden, Tursunali uit Oezbekistan, Julian aus Germany, Marina and Anton uit Oekraïne en Indrani en Keiko uit de USA…jawel!

Er is al veel te vertellen… helaas is onze inschrijving nog in behandeling waardoor we nog geen ID-card hebben en bijgevolg ook nog niet over het internet kunnen beschikken. Het is dus the hand of God, the Lord, die ervoor zorgde dat ik hier even enkele woorden kon typen. Van zodra ik internet heb laat ik snel meer van me weten. Uiteraard gekruid met de nodige foto’s en filmpjes!

Ciao ciao,

Korneel

PS Yves Leterme wordt hier niet gemist!